کد مطلب:225669 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:143

چهل حدیث گهربار از امام رضا
بقیة الله خیر لكم ان كنتم مؤمنین

از آنجایی كه احادیث، منابع عظیم قانونگذاری و فقه اسلامی در شریعت ما می باشند، لذا ائمه ی اطهار علیهم السلام ما را به نقل، كتابت و حفظ احادیث صادر شده از معصومین علیهم السلام تشویق و ترغیب نموده اند؛ و برای كسانی كه در این مسیر گام بردارند، اجر و پاداش زیادی ذكر كرده اند. حضرت صادق علیه السلام در همین راستا می فرماید: «اعرفوا منازل الناس منا علی قدر روایاتهم عنا.» [1] .

یعنی: «منزلت و ارزش مردم را از نظر ما بشناسید، از مقدار روایاتی كه از ما نقل می كنند.» بنابراین، هر كس روایت بیشتری نقل كند، منزلت او در پیشگاه ائمه ی اطهار بیشتر است.

همچنین بنیانگذار مكاتب علمی و علوم حوزوی، حضرت امام محمد باقر علیه السلام در این رابطه، خطاب به جابر (رحمة الله علیه) می فرمایند: «یا جابر لحدیث واحد تاحذه عن صادق الخبر، خیر و لك من الدنیا و ما فیها...» [2] یعنی: «ای جابر! یك حدیث كه تو از گوینده ی صادقی بشنوی و اخذ كنی، از دنیا و آنچه در آن است، برای تو بهتر می باشد.»

پیامبر بزرگوار ما صلی الله علیه و آله در مورد اهمیت و ارزش كتابت حدیث می فرماید: «من كتب عنی علما



[ صفحه 121]



او حدیثا، لم یزل یكتب له الاجر ما بقی ذلك العلم.» [3] .

یعنی: «كسی كه علمی و یا حدیثی را از من بنویسد، برای او اجر و پاداش نوشته می شود، تا زمانی كه آن حدیث باقی باشد.»

حقیر مؤلف نیز به تأسی از این سخنان مبارك، و تشویق ها و ترغیب های اهل بیت (علیهم السلام)، همواره در این سری از كتب، چهل حدیث از معصومین را برای خوانندگان عزیز، بخصوص مردم عوام، كه فرصت رجوع به منابع اصلی را ندارند، ذكر می كنم.

حضرت موسی بن جعفر علیه السلام در حدیثی از جد بزرگوارش پیامبر خدا صلی الله علیه و آله نقل می نماید: «من حفظ من امتی اربعین حدیثا مما یحتاجون الیه من امر دینهم بعثه الله یوم القیامة فقیها عالما» [4] یعنی: «كسی كه از امت من چهل حدیث حفظ كند، از احادیثی كه در امور دین و روزمره مورد احتیاج اوست، خدا او را در روز قیامت مبعوث می كند، در حالی كه منزلت او، جایگاه فقیه عالم باشد.»

اكنون با توجه به حدیث فوق، آیا جای هیچ گونه كوتاهی و كاهلی می ماند، كه ما شیعیان از این خرمن عظیم معارف اهل بیت علیهم السلام بی بهره باشیم؛ در حالی كه فقط با حفظ چهل حدیث از گفتارهای آن بزرگوار می توانیم روز قیامت در كنار یك فقیه، كه عمری را به تحصیل، تدریس، تلاش و تحقیق در احادیث اهل بیت علیهم السلام گذرانده، قرار بگیریم؟

امروزه، این گفتارهای ناب به راحتی در قالب كتاب در دسترس ماست؛ اما با مراجعه به تاریخ درمی یابیم كه، اصحاب خاص اهل بیت علیهم السلام برای دستیابی به یك حدیث، چه قدر مشقت و سختی تحمل می نموده اند. به عنوان مثال، هنگامی كه جابر بن عبدالله انصاری رحمه الله شنید شخصی در شام زندگی می كند، و حدیثی را از پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله شنیده، كه جابر از آن حدیث آگاهی ندارد، با وجود سختی های فراوان و كهولت سن، رنج سفر به



[ صفحه 122]



شام را تحمل نمود، و به شام سفر كرد. سپس آن شخص را، كه عبدالله بن انیس نام داشت، پیدا كرد، و حدیث را از او تعلیم گرفت.

مضمون آن حدیث، راجع به مظالم عباد می باشد، كه علامه مجلسی رحمه الله در بحارالأنوار آن را ذكر نموده است.

منظور كلی حقیر این است: باید متوجه باشیم كه ما امروزه واقعا كوتاهی كرده، و شیعیان با معرفتی نسبت به آستان مقدس اهل بیت (علیهم السلام) نیستیم. گفتار و سیره ی اهل بیت (علیهم السلام) را غریب گذاشته، و آنها را رها كرده ایم؛ در حالی كه می بینیم، یك زرتشتی بر در و دیوار خانه و مغازه و همه زندگی اش، این جمله ی زرتشت را می نویسد:

«گفتار نیك، پندار نیك، كردار نیك.» و به آن معتقد و پایبند است. اما افسوس و صد افسوس، كه ما شیعیان عظیم ترین اقیانوس بی انتهای معارف بشری را در اختیار داریم، اما بهره یی نمی بریم! هرگز از قالب شعار خارج نشده، و آنها را در زندگی خود پیاده ننموده ایم. در حالی كه، خواسته ی مقام معظم رهبری، حضرت آیت الله خامنه ای (دامت بركاته) در پیام نوروزی سال 1380 این بود كه، تأسی عملی به رفتار علوی علیه السلام پیدا كرده، و از حیطه ی شعار خارج شویم. (ان شاء الله!)

اكنون در همین راستا، و جهت بهره گیری از سخنان دلپذیر عالم آل محمد، آقا علی بن موسی الرضا علیه السلام، چهل گفتار مبارك ایشان - براساس منابع معتبر - تقدیم ره پویان حدیث عشق می گردد. باشد كه، همه ما در روز محشر مورد شفاعت غریب الغربا علیه السلام قرار بگیریم، ان شاء الله!

«اللهم عجل لولیك الفرج»


[1] علامه مجلسي (ره)، بحارالأنوار، ج دوم، ص 150، رواية 24، باب 19، المستدرك، ج 17، باب 8، ص 296، روايت 2139.

[2] همان.

[3] كنزالعمال، ج 10، ص 183، حديث شماره 28951.

[4] ثواب الآمال، ج 162، حديث 1؛ بحارالأنوار، ج 2، ص 153، رواية 3، باب 20.